پس از آفرینش آدم, خدا گفت:"نازنینم, آدم...! باتو رازی دارم....! اندکی پیشتر آی...!"

آدم آرام و نجیب, آمد پیش.زیرچشمی به خدا نگریست....محو لبخند غم آلود خدا....دلش انگار گریست.

"نازنینم , آدم !... (قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید...!!)..یاد من باش که بس تنهایم!!"

بغض آدم ترکید.. گونه هایش لرزید.

به خدا گفت: "به اندازه ی گلهای بهشت...نه, به اندازه ی عرش...نه, من به اندازه ی تنهاییت, ای هستی من, دوست دارت هستم.....!!

آدم کوله بارش را برداشت.خسته و سخت قدم بر میداشت...راهی ظلمت پرشور زمین...

زیر لبهای خدا باز شنید:" نازنینم, آدم.... نه به اندازه ی تنهایی من...نه به اندازه ی عرش...نه به   اندازه ی گلهای بهشت.... که به اندازه ی یک دانه گندم , تو فقط یادم باش...!!"

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: